Bugün Ulu Önder Atatürk’ ün yattığı Anıtkabir’ i ziyaret ettik. Öncelikle imkanı olan herkes burayı kesinlikle ziyaret etmeli. Hafta sonu geldiğimiz için çok kalabalıktı, özellikle öğrenci ve turist gruplarından dolayı rahat bir şekilde gezmek, açıklamaları okumak, atmosferin etkisine girmek çok zor oluyor. Bu sebepten dolayı hafta içi gitmek daha mantıklı olacaktır diye düşünüyorum. Bu arada Anıtkabir’ e girmek ve gezmek için herhangi bir ücret ödemiyorsunuz.
Fotoğraflardan bildiğim Anıtkabir ile gerçeği arasında fiziksel anlamda inanılmaz fark vardı. Gerçekten çok büyük bir alana kurulmuş, müzelere bir taraftan giriyor karşı taraftan çıkıyorsunuz. Müzelerde Atatürk’ ün okuduğu kitaplardan özel eşyalarına kadar bir çok kategoride objeyi görebiliyorsunuz. İnsan tarifi mümkün olmayan garip duygulara bürünüyor.
Çanakkale ve İstiklal Savaşının canlandırmalarının bulunduğu bölümler tarif edilecek cinsten değil, muhakkak görülmesi gerekiyor. Bu ülkenin ne zorluklarla, ne fedakarlıklarla kurulduğunu bir nebze olsun anlıyor insan. Aslında yalana gerek yok bizim bunu anlamamız mümkün değil.
Anıtkabir’ in şüphesiz en çok ilgi çeken kısmı sabit duran askerler. Gelen giden türlü şekillere girip konsantrelerini bozmaya çalışıyor fakat askerlerimiz gıdım oynamıyor, göz bile kırpmıyorlar. Gelen ilk önce onlarla fotoğraf çekiliyor. Allah yardımcıları olsun, kabirde ki en zor görev onların ki..
İlber Ortaylı geçenlerde müze ziyaretlerine gelen çocuklarla ilgili şöyle bir şey söylemişti “Çocuklar sürekli soru sorup bir şeyler öğrenmek istiyor, çok meraklılar. 50 öğrencinin başında 1 tane öğretmen var. O kadar çocuğu 1 kişinin kontrol etmesi mümkün değil, haliyle çocuklar sağa sola saldırmaya başlıyor.” Çocukların güvenlik şeritleri üzerinde ip atlamasından, şeride takılıp bir sürü direği domino taşı gibi devirenine kadar görünce aklıma bu sözler geldi. Adam haklı, ne diyelim :)
Fotoğraf çekiminin serbest olduğu yerlerde kendimce bir kaç kare çektim ve onları da paylaşmak istiyorum.
