Günlerden pazar, soğuk ve yağışlı bir kış günü, sağlık durumum iyi ve neşemde gayet yerinde. Epey zamandır yazmak istediğim bir kaç konu vardı onları yazayım dedim..

Son zamanlarda 10 yaşındaki çocuktan 70 yaşında ki dedeye kadar herkesin ağzında bir girişim kelimesidir gidiyor. Facebook hesabı açan bile kendini girişimci olarak görüyor. Konuyla ilgili bir sürü yazı bulmak, başarı hikayeleri okumak mümkün. Girişim dediğiniz zaten dünyanın en kolay olayı. Basit bir matematikle olayı ele alalım. Param yok, azda kod yazabiliyorum. Sosyal ağlarda beni toplam 500 kişi takip ediyor. Gerçek hayatta da sevilen biriyim. Oh be süper, bundan daha önemli sermayemi olur.. 2 akşam yatarken düşünsem kesin bir fikir bulurum, yapması zaten basit. Yatıyoruz kalkıyoruz, yatıyoruz kalkıyoruz, yatıyoruz kalkıyoruz ve projemiz hazır, off offf kesin köşeyi dönerim. Evet şimdi arkadaşlarıma bunu göndereyimde kullanmaya başlasınlar. Sonrasında zaten o ona, o ona diye büyür gider bu iş.. Sizi kandırdım :D böyle bir dünya maalesef yok. Bu fiziksel ticarettede böyledir. Kazığın en büyüğünü kendi çevrenizden en yakınınızdan yersiniz. Bir proje yapacaksanız babanızın dahi onu kullanmayacağını göz önüne almalısınız. Hatta daha enteresanı projeyi geliştirirken size yardımcı olan insanlar dahi size destek olmayacaktır. Tutup size girişimcilik ile ilgili öğütler nasihatlar veremem ama bu gerçeğide atlayamazdım.

Uzun zamandır marketlerdeki kasiyerlerin işi bilmeyişlerine kafayı takmış durumdayım. Genel olarak çok yavaşlar, çok düşünüyorlar ve yaptıkları işe hakim değiller. Sonra asgari ücret aldıklarını ve çok uzun saatler çalıştıklarını öğrendim. Neyse geçenlerde daha önce hiç gitmediğim bir markete girdim ve kasadaki arkadaşın olayı resmen aştığına şahit oldum. Bir çok işi oflamadan puflamadan aynı anda tam olması gerektiği gibi yapıyordu. Helal olsun kıza, gerçekten işinin hakkını veriyor.. E dedim günün sonunda şartlar yine aynı, işi bilmeyen diğer kasiyerle bu kız yine aynı parayı alacak. Yiyecekleri fırçalar yine aynı, kimse aferin dahi demeyecek. Bu kızda muhtemelen haftalar sonra işi savsaklayıp yan gelip yatacaktır, haklıda.. Böyle düzen mi olur arkadaş? Çalışanda bir çalışmayanda, işi bilende bir bilmeyende. Yöneticilikte bana göre en önemli kural elindeki kısıtlı imkanlarla personelinin motivasyonunu en üst seviyede tutmaktır. Personelin başarısı nihayetinde yöneticinin de başarısıdır. Yöneticilik stoklar düzgün mü? Bugün acaba kaç lira ciro yapacağız? gibi soruları akşama kadar kendi kendine sormak değildir.

Arkadaş biz sokakta top oynardık, yağmurun altında ıslanırdık, bisikletimizin hep bir tekeri yamuk olurdu ve frenlere sürterdi, tutmazdı lan. Şimdi bakıyorum da html nedir diye soruyorlar, bisikleti olanlarında tekerleri yamuk değil.. Bisikletle rampa aşağı inerken patlayan frenin önemi yoktu bizim dönemimizde, ayağımızı arkaya atar durdururduk. Top patlayınca sabunla tıkardık deliği devam ederdik. Hep B planımız vardı. Günümüz çocuklarının herşeyleri dört dörtlük, B planına hiç bir zaman ihtiyaçları yok, gerekte yok!?

Şunu da aklıma gelmişken araya sıkıştırayım. Ülke olarak engelli vatandaşlarımıza köstek olduğumuz kadar, akıllarından engelli vatandaşlarımıza köstek olsaydık, şu anki yerimizden çok daha iyi yerlerde olurduk..

Güzel arkadaşlarım, kardeşlerim. Bilgisayarımız var diye, her hangi bir editöre kolay bir şekilde sahip oluyoruz diye kendimizi lütfen yazılım, tasarım işlerine vermeyelim. Amca tamam anlıyorum 50 yaşında bilgisayarla tanıştın, malum devlet işi akşama kadar boş boş oturuyorsun ve canın sıkılıyor ama boş zamanlarında git film falan izle, senin ne işin var html ile? Nereden başlamalıyım diye bir soru var. En sevdiğim sorudur kendileri. Bu soruyu sorduğun an başlamaman gerektiğinin farkında olmalısın. Başlama abi, git oyun oyna, çet yap.. Sen başlarsan öbürüde başlayacak. Hayır başlamanız problem değil, havanızdan geçilmiyor, olmadan oldum diyorsunuz ve komik oluyor. Bu işe ya hayatınızı verirsiniz, yada hiç başlamazsınız..

Piyasada eleman arayan firma sayısı çok, iş arayan elemanda çok. Nasıl oluyorsa iki taraf ortak bir yerde buluşamıyor. Bu durumda sanıyorum her iki tarafta problemli. Önce şunları bir tanımlamak gerekli. Kaliteli eleman kimdir? “İşini iyi yapan mı? Sorumluluk nedir bilen mi? Öğrenmeye, gelişmeye açık olan mı? Saygılı, oturmasını kalkmasını bilen mi?” Peki güzel iş, firma nedir? “Çok maaş veren mi? Yaptığınız işe değer veren mi? Çok sayıda personeli olan mı? Acayip acayip birimleri olan mı?” İnsan sermayesi her geçen gün değerleniyor, artık hem insan olmanız hemde işinizi iyi yapmanız gerekiyor. Parayla tüm problemlerin aşıldığı dünyamızda sadece bu problem tam olarak aşılamıyor diye düşünüyorum. Gelecekte özellikle yazılım sektöründe, iş bazlı değilde parça bazlı çalışan insanlarla ortaklık yapılacak diye düşünüyorum. Firmaların çekirdek kadroları organizasyonu yapıp paçaları dağıtıp, birleştirmek için uğraşacaklar. Şu zamanda ver parçayı – al parayı.

Burak Yılmaz, Selçuk ve Umut Bulut konusu hatta konusu değil muhabbeti. Aslında Umut muhabbetin dışında ama olsun onuda alalım. Bugün gelirken Erdoğdu yolunda ki futbolcu resimlerinin olduğu duvarda Burak’ ın yüzünün kağıtlarla kapatıldığını gördüm ve üzüldüm. Burada Burak’ ın yaptığı doğrudur yanlıştır meselesine girmek istemiyorum. Sadece adamın emeğine yapılan saygısızlığa üzülüyorum. Burak ve Umut ikilisinin en en en en özelliklede Umut’ un yediği küfürü kimse yemişmidir bilmiyorum. Burak 20 gol attığında yine küfür yiyordu, Umut 90+5 de pres yaptığında yine küfürünü yiyordu. (Bunları kulaktan dolma bilgilerle yazmıyorum, tüm maçları Avni Akerde izlemiş, gözlemlemiş biri olarak yazıyorum.) Taraftarımızda hiç suç yok, yönetim ise sütten çıkmış ak kaşıktır, tek suçlu futbolculardır. Trabzon’ lu olupta Trabzonspor ile ilgili bilgisi, görüşü, önerisi olmayan bir insan evladı yoktur. Koray’ ın dediği gibi; “sadece  benim facebook’ ta 600 tane teknik direktör arkadaşım var.” Yeni stad yapılacak diye yıllardır üstü açık bir stadın olduğu yerde yönetim hakkında olumlu bir görüşe sahip olmam da mümkün değil. 3 söne öncede yönetimi beğenmiyordum şu anda da beğenmiyorum.

Teknik konularda neden yazmıyorum? Aslında inanın çok yazmak istiyorum fakat son 1,5 senede belkide ömrüm boyunca göremeyeceğim, öğrenemeyeceğim, kapasitemin çok üzerinde bir yüklenmeyle karşılaştım ve bu süreç hiç hız kesmeden devam ediyor. Gün geçmiyor ki yeni bir şey öğrenmeyeyim. Öğrendiklerimi hazmetmem ve tam anlamıyla hakim olmadan da ilgili konuları yazıya dökmem çok mümkün değil. Bomba gibi geri döneceğim kimsenin şüphesi olmasın.

Evet yazı bitti. Demin deprem oldu, 10sn civarında bildiğin sallandık. Korktum, imleci yayınla düğmesinin üstüne getirdim ki bina yıkılırsa tıklayayımda bu yazı boşa gitmesin, valla diyorum ha :D Hepinize sevgi ve saygılarımla.

Herkesin yer şeyi bildiği, herkesin her şeyi yaptığı, her şeyin dört dörtlük olduğu bir dünya ya yazarak ne verilir ki ? Hiç bir şey! Ama ben yazacağım..

Üniversitede (Karadeniz Teknik Üniversitesi) başkanımla gezerken üniversitede ki düzensizlikler üzerine epey konuştuk. Ne konuştuğumuzun çok da önemi yok, herkesin tahmin edebileceği şeyler. Neyse, çay içmek için üniversitenin içinde ki kafeye gittik. Kafeyi ikiye bölmüşler, öğrenciler ve personel (normalde hocalar yazacakta yazamay işte..) diye, normalde karma oturulan çok güzel bir yerdi. Maçlar bile karışık izleniyordu.. Bölmek ne demek ?

Hocam pardon siz kendinizi ne sanıyorsunuz ? Bu güne kadar bu ülkeye ne verdiniz ? Bu ego hangi bilimsel araştırmadan sonra böylesine kabardı ?

Eyyy çocuklar, hocalarınıza soru sorun çekinmeyin, onlarla her türlü derdinizi paylaşın.

1989 yılında ana okulunu ve sonrasında ilk okuluda üniversitenin içindeki Mimar Sinan İlk Okulunda, üniversite sakinlerinin çocuklarıyla okumuş biri olarak bu bölme işlerinin taa o zamanlarda bile el kadar çocuklara, sen üniversite çocuğusun ve sen diğerisin diye ikiye bölen bir zihniyetten bahsediyorum esasında..

Benim bildiğim kadarıyla üniversiteler dışarıya açılmaya (sanayiye, halka, dünyaya artık aklınıza ne gelirse..) çalışıyor, bizimkilerde kapamaya çalışıyor. Hayır içeride ne varsa ?

13-14 yaşlarındaydık, üniversiteye top oynamaya giderken, kestirme yolu kullanalım dedik. Neyse güle oynaya giderken, arkadan bağrışmaları duydum, arkamı dönene kadar sırtıma 2-3 sopa darbesi aldım, gözlerim karardı resmen. Daha ne olduğunu anlamadan dünyanın sopasını yedim, herkes 1-2 sopayla kurtuldu ama beni yaktı kavurdu. Banyoda annemin bağırmaları aklımdan çıkmıyor. O adam Profesör Dr. ünvanında biriydi. Çocuğu da kesin şu anda üniversitede illa bir şeydir(!?). Yazarken bile sırtım acıyor arkadaş. Hayatımın hiç bir döneminde 1 yaş büyüğüme bile hakaret, saygısızlık yada benzeri bir şey yapmamışımdır, yapmamda.. Ama hocam o gün o çubuğu g*tünüze sokmadığım, sokamadığım için çok pişmanım, özür dilerim.

Çocuk vali olmuş ama adam olamamış… Çocuk vali olmuşta insan olamamış… Çocuk çok zengin olmuş ama adam olamamış…

Şimdi biri gelip bu yazının altına, “yapılmadığını nereden biliyorsunuz, ben hocayım ben bilmem kimim” diye bir yorum girebilir, yorum demeyeyimde savunma diyeyim, savunma demiyeyimde gav çalmak diyeyim, şimdiden cevap vereyim. Yorumunuzu onaylamam :D şaka şaka ben sizin gibi değilim, şeffafım ;)

Arkadaş ben başka bir şeyler yazacaktım, bu nereden çıktı bende anlamadım :)

Neyse en azından bu vesileyle yazılım ile ilgili bölümlerde okuyan arkadaşlara kendimce tavsiyelerde bulunayım.

Derslerinize sadece geçecek kadar çalışın. Geri kalan zamanlarınızda konsantre olduğunuz konu üzerinde kendi kendinizi geliştirin. Bilgiye ulaşmanın yöntemlerini öğrenin, aramaktan korkmayın, pes etmeyin! İyi derecede İngilizce öğrenin. Yurt dışına gitme imkanınız varsa gidin, gerekirse maddi manevi sınırlarınızı zorlayın, korkmayın. Hayatınızın ilerleyen evrelerinde büyük bir ihtimalle bu şansı tekrar elde edemeyebilirsiniz. Yeni kültürler tanımak size hayatın her alanında pozitif olarak dönecektir. Yapabildiğiniz kadar proje yapın, çevrenizdekilere hiç aldırmadan yapın ;) Tanıyabildiğiniz kadar insan tanıyın, gerçek sosyal ağınızı genişlete bildiğiniz kadar genişletin. Bol bol blog yazın, hiç bir şey yazamıyorsanız ne yediniz ne içtiniz onu yazın. Bu işi sevmiyorsanız, hiç bulaşmayın, gidin kpss ye girin..

Öptüm bay ^_^

8 aydır Siber Uzay Teknolojileri bünyesinde uzaktan çalışıyorum. Zamanımın tamamını quup projesini geliştirmek ile geçiriyorum. Bu, benim hem işim, hem hobim, hemde en büyük hayalim. Çalışırken yaptığım işten zevk almamak için en ufak bir bahanem yok. Evimin bir odasını kendime çalışma odası yaptım. Sabah 9 da bilgisayarın başına geçip, toplantımızı yapıp işimize koyuluyoruz.

İlk başlarda evden çalışmanın zorluklarını sağdan soldan duysam da çok fazla dikkate almadığımı söylemek isterim :) Arkadaş ne kadar zor olabilir ki ? Konuyla alakalı olmayan insanlar ise “Karışan yok eden yok, istediğin saatte yat istediğin saatte kalk, canın istemiyorsa çalışma, git dolaş vb..” kebap iş deyip size kendilerince destekte bulunuyorlar.

İşe ilk başladığımda kendime ait bir odam yoktu, tabiri caizse koltukların üzerinde çalışıyordum, oram buram her yerim ağrıyordu :D Baktık ki bu iş böyle olmayacak gidip bir tane çalışma masası ve koltuğu aldık. Özellikle çalışma koltuğu çok önemli, sabahtan akşama kadar o koltuk sizin her şeyiniz oluyor. Eğer çalışma saatlerinizin işgenceye dönüşmesini istemiyorsanız kendinize güzel bir koltuk alın ;) Bu arada sizle  konuyla ilgili Ferruh Mavituna’ nın şu yazısını paylaşayım.

Kendinize çalışma koşullarını sağladıktan sonra geriye sadece çalışmak kalıyor ki benim evden çalışmak konusunda bilimsel bir gerçekliği olduğuna inandığım tespitim var. Evden çalışmanın en zor alışılan kısmı ayakkabısız çalışmak oluyor. İlk duyduğunuzda ne alaka diyebilirsiniz fakat çalışırken ayaklarınızı koyacak yer bulamıyorsunuz. Masanın üstüne koy olmadı, ayağın üstüne otur olmadı, git başka bir sandalye al ona uzat olmadı vs.. Bu çalışırken sürekli dikkatinizin dağılmasına sebep oluyor.

Türk aile yapısı ve sosyal çevremiz henüz evden çalışma kavramına çok alışık değil. Bir ortamda evden çalışıyorum dediğinizde size yöneltilen ilk soru şu oluyor; “Saat kaçta kalkıyorsun?” Bende hiç kalkmıyorum diyerek gülüyorum :) Anne babanızın sizin gerçekten bir iş icra ettiğinizi kavraması ise çok uzun zaman alıyor. Çünkü kafalarında ki işin tanımında fiziksel aktivite ve evden çıkıp eve gelmenin bir saate bağlanmış olması gerekiyor. Babam halen daha “az sessiz olun oğlan içeride ders çalışıyor” diye milleti uyarıyor. Açıkçası 1950 kuşağının bu durumu kolay kolay anlamalarınıda beklemiyorum.

Evden çalışmanın en en en en büyük zorluğu yalnızlık. Ofis ortamında ki gibi fiziksel olarak konuşabileceğiniz, şakalaşaca bileceğiniz yada takılacağınız kimse yoktur. Diğer her şeyi çeşitli teknolojiler sayesinde aşıyorsunuz. İlker abinin dediği gibi “biz sadece fiziksel olarak yan yana değiliz, geri kalan tüm her şey ofis ortamıyla bire bir aynı.”

Bu arada aklıma gelmişken evden çalışmayla, serbest çalışmayı (freelance) karıştıran insanlar var. Bu ikisi arasında ki en büyük fark, serbest çalışırsanız patron sizsinizdir, evden çalışmada ise bir patronunuz vardır.

Uzaktan çalışma çok kolay suistimal edilebilecek bir sistem gibi görünsede, çekirge en fazla 3 kere zıplayabiliyor. Eğer iş ahlakına sahip değilseniz, uzaktan yakından fark etmez başarılı olmanız çokta mümkün değil zaten..

Geçtiğimiz günlerde Sayın Cumhurbaşkanımız Abdullah Gül ve beraberinde ki heyet San Fransisco’ da ki Google, Twitter, Facebook, Microsoft gibi.. teknoloji devlerini ziyaret etmişti. Heyette internet kullanıcılarının yakından tanıdığı Serdar Kuzuluoğlu‘ da vardı. (Konuyla çok alakası yok ama şu 3 notu kesinlikle okuyun.) Sosyal Medya Tv programının o haftaki bölümünün konuğu da  Abdullah Gül’ dü. Sayın Cumhurbaşkanımız konuşmasının bir kısmında şöyle diyordu; “Burada insanlar kılık kıyafete, işe gelip gitmeye bakmıyor, günün sonunda yapılan işe bakıyor.” Bu söylem aslında her şeyi fazlasıyla özetliyor. Sizin nereden, nasıl ve ne şekilde çalıştığınız değil, günün sonunda ortaya neler çıkarttığınız önemli.

Uzun zaman önce şöyle bir yazı yazmıştım. Bugün 29 Temmuz ve bir kaç hafta önce diplomama kavuştum :) Artık bende başkanımın deyimiyle Çekonomist’ im :) Okumaya devam et Okulu bitirdim :)