Bugün cuma namazının çıkışında yıllardır görmediğim genç bir kardeşimi gördüm. Muhtemelen benim tanıdığım yıllarda 15 li yaşlardaydı, aradan o kadar zaman geçmişki çocuk insan olmuş, hemde çok güzel insan. Fiziksel olarak çok değişmişti, gözlerinden tanıdım, işin garibi o da beni tanıdı. Ben onun, muhtemelen o da benim adımı unutmuştu, çok da önemli bir ayrıntı değildi.. Tokalaştık, sarıştık. Ayak üstü konuştuk, tekrar sarılıp ayrıldık, çok duygulandım.
Zaman zaman hiç bir şeyi başaramadığımı, beceremediğimi düşünürken bu olay bana iyi bir insan olmanın aslında her şeyden daha kıymetli olduğunu tekrar hatırlattı. Tamda yazamadım ama anlayan anlamıştır.
Paylaşmak istedim.
Bonus;