Uzun zaman önce şöyle bir yazı yazmıştım. Bugün 29 Temmuz ve bir kaç hafta önce diplomama kavuştum :) Artık bende başkanımın deyimiyle Çekonomist' im :)Sürecin zorluklarını zaten yazmıştım fakat yazmadığım, yeni tecrübe ettiğim bir zorluğu daha dile getirmem gerekiyor.

Hayatınızda ki değişimlerden yada olaylara baktığınız açılardan kaynaklanan konsantre bozukluğu içine girebiliyorsunuz. 4. sınıfta bütünlemelere bir ders bıraktığımda artık okulu bitirdim hissine kapılmıştım çünkü (Türkiye Ekonomisi) o kadar dersi vermişim bir dersimi veremeyecektim, pehhhh ! Sınava girip çıktığımda dünya adeta başıma yıkılmıştı çünkü kaldığımı anlamıştım. Sadece bir dersten değil, hayattan derste kalmış gibiydim. Dersin konusunu zaten hiç sevmiyordum, durum böyle olunca "kesinlikle ben bu dersi veremem arkadaş" havasına girmiş, artık okulu bitirmemin çok mümkün olmayacağı hissine kapılmıştım. Okula başlamayı kafama koyduğum günden diplomayı aldığım güne kadar benle kafa bulan bir sürü insan vardı, bitiremezsin beceremezsin diye, sanırım onlar haklıydı. Naaahhhhh! haklıydılar, sirkelenip kendime geldim. Başladığım işi öyle yada böyle bitirmem gerekiyordu, dersin ne olduğu umrumda bile değildi. Başkanımla stratejimizi ilk sınavdan 80-90 almak üzerine kurmuştuk ve ona göre deliler gibi çalışmıştık. Ne varki işler planladığımız gibi olmadı ve 53 aldık 2. sınavlar konuların birikmesi ve havaların ısınmasının verdiği rehavetten dolayı zaten zordu artık iyice zorlaşmıştı. Artık x planı zamanı gelmişti, Ozan' ı arayıp dersin notlarını ve deneme sınavlarının tamamını istedik, sağolsun 2. gün notlar elimize ulaştı kaba bir analizden sonra bir plan daha geliştirdik ve çalışmaya koyulduk. Aslında plan her şeyi ezberlemekti, öğrenmek değil Sınavda sorular önüme geldiği anda geçtiğimi, okulu bitirdiğimi anlamıştım. O heyecanla soruları nasıl işaretledim çıktım hatırlamıyorum, yazarken bile zevkten aklım başımdan gidiyor Çok bir puanda almadım 63 ile geçtim fakat bize 50 yetiyordu..

Gelelim bu yazıyı neden yazdığıma. İçinde bulunduğunuz durum ne olursa olsun hiç bir zaman umudunuzu, inancınızı kaybetmeyin. Ne kadar güçlü olursanız olun bazı zorlukların üstesinden tek başınıza gelemezsiniz, yakınlarınızla, güvendiğiniz insanlarla problemlerinizi dertlerinizi kesinlikle paylaşın ve bundan korkmayın, çekinmeyin. Yaptığınız her işte bir hedefiniz ve planınız olsun. En kötü plan bile plansızlıktan iyidir.

Tekrar bu süreçte yanımda olan herkese, en başta eşime ve başkanıma sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.

Aöf sürecinin özeti; "Okumayı öğrendim, okuduğumu anlamayı öğrendim, yazmayı öğrendim, sınırlarımı öğrendim, inanmayı öğrendim, hedefe ulaşmanın tarifsiz mutluluğunu öğrendim.."